Standardowy fort artyleryjski, zbudowany w latach 1878-1884 z betonu i cegły na planie pięciokąta wg projektu von Biehlera. Pierwotnie nosił nazwę "II - Yorck ". Jego zadaniem była obrona węzła kolejowego Toruń-Mokre i Toruń-Północ. Wzniesiony wg najnowszych zasad sztuki artyleryjskiej mógł przetrwać półroczne oblężenie, przeznaczony był dla załogi złożonej z dwóch kompanii piechoty oraz obsługi stanowisk artyleryjskich. Fort IV jako jedyny miał dodatkowe zewnętrzne obmurowania kaponiery zewnętrznej oraz fosy, zaś dojazdu doń bronił żelazny most zwodzony wiodący do głównej bramy wejściowej. W 1920 został przejęty przez Wojsko Polskie i oddany 63. pułkowi toruńskiemu, który ulokował tam kompanię ckm po przeprowadzeniu gruntownego remontu zdewastowanego przez wyjeżdżające wojsko pruskie fortu (fort został pozbawiony wszystkich mechanicznych elementów obsługi).
W 1956 wojsko zrezygnowało z użytkowania fortu. Fort zaadaptowano na zakład uprawy pieczarek, a w latach 90. został sprzedany, a nowy właściciel zaadaptował fort na cele turystyczne, czyniąc z niego jedyny obiekt tego typu w Toruniu – w pełni zakonserwowany, oczyszczony z roślinności maskującej, udostępniony turystom i przygotowany na organizację imprez różnego rodzaju. W forcie mieści się też schronisko młodzieżowe.
